Umutsuzluk, çökmekte olanın, yıkılıp gitmekte olanın ideolojisidir. Doğum ve geleceğe yönelik düşüncelerimiz her zaman yedeğinde umut taşır.

   Umutsuzluk; ölümün, sağlıksızlığın, boyun eğmenin yoldaşıdır. Umut, hayatın, sağlığın, başkaldırının yanındadır. Yakın bir zamanda öleceğini bilen bir hastanın hayata umutla bakması olağan sayılamaz. Buna karşılık, genç, sağlıklı bir insan, umuttan yanadır. Gelecek günlerin kendisi için yeni olanaklarla dolu olduğunu bilir çünkü. Oysa ki, öleceğini bilen bir hasta, ölümünün günlerini saymaktadır. Çoktan unutmuştur umudun ne olduğunu. Bence. İçimizde bir yerlerde umut daima olması gereken bir arkadaş. Daima; dirençli, kararlı, inançlı ve umut dolu olmalıyız. Bunlardır, bizi hayata bağlı tutan, yaşamımıza renk katan ve güçlendiren. Bir umudumuz olduğu zaman, örneğin ben dergi editörü olmayı istiyorum. Bu bir umut etmektir. Bu sayede kendime inanarak çalışırım, umudumu yitirmemek için direnirim ve kararlı olduğum için bu yolda ilerlemeye devam ederim. Mutlaka, bu dört kapıları, gizemli geleceğimizi hazırlayabilmek için azda olsa aralayalım, gerisi zaten gelecektir. Yaşamımızın daha iyi koşullarla, kimseye muhtaç olmadan, keyifli bir biçime sokmak ve mutlu olmak istiyorsak, umudumuzu yitirmeyelim. Bilelim ki, o bizim arkadaşımız, yol göstericimizdir. O olmadan adım bile atamayız. Umut olacak ki, hedeflerimizi daha iyi, sağlıklı bir biçimde gerçekleştirebilelim. Elbette hayatta kaldığımız sürece, bazı negatif olaylarla karşı karşıya geleceğiz, sıkıntılar çekeceğiz ve üzüleceğiz. Fakat içimizde umut olduğu için bunların bir gün sona ereceğini, sıkıntıların üstesinden gelip, tekrar eskisi gibi mutlu olacağımızı bildiğimiz için, hayata küsmektense, ona daha sıkı sarılacağız.

   Bunun yanında şunu da unutmayalım… Daima; yanımızda, bizi seven, koruyan bir ailemiz olduğunu unutmayalım. Onlarda bizim yaşam kaynağımız, yaşam sevincimiz. Aldığımız en büyük dayanak ailemizdir. Onların sevgisi aracılığı ile bizler umut dolu gençler oluyoruz.